در اصل در شرایط فعلی بیشترین مساله‌ای که ذهن دولت کانادا را اشغال کرده این است که در دادگاه و دعوای قانونی‌ای که بومیان علیه دولت به راه انداخته‌اند تا دولت به صورت رسمی مسؤولیت خود در قبال صدمات فرهنگی و انسانی‌ای که به بومیان ‌زده است را پذیرفته‌ و پاسخگو باشد، پیروز بیرون بیاید. این دولت به دنبال جبران و رسیدن به عدالت انتقالی نیست. عدالت انتقالی مد نظر در سیستم‌های حقوقی بین‌الملل بیان می‌کند در مواجهه با یک نسل‌کشی یا جنایت عظیم، باید عدالت درباره افراد درگیر در این جنایات اجرایی شود، خسارات بازماندگان به صورت مناسب پرداخت شود و اطمینان حاصل شود این اتفاق دیگر در آینده تکرار نخواهد شد. با این حال نگاهی به عملکرد دولت کانادا نشان می‌دهد نه خبری از عذرخواهی در این کشور وجود دارد، نه جبران خسارات برای بازماندگان این اتفاقات و نه حتی وعده‌ای برای تکرار نشدن این حوادث و اتفاقات در آینده! این موضوع نه‌تنها در کانادا، بلکه در آمریکا نیز که سابقه چنین اقداماتی را دارد و هنوز هم دست به جدا کردن والدین از فرزندان‌شان در مرزهای جنوبی این کشور می‌زند، باید باز شده و درباره آن صحبت شود.

این موضوع باید در تمام کشورهای اروپایی که در سایر کشورهای جهان مستعمره به راه انداخته بودند به موضوعی مهم در گفت‌و‌گو‌ها تبدیل شود و سازمان‌های بین‌المللی باید برای برقراری عدالت در این زمینه از دولت کانادا توضیح خواسته و به جبران خسارات در این زمینه وادارش کنند. دولت کانادا با انداختن تمام تقصیرها و گناهان به پای کلیسای کاتولیک، سعی دارد از این مسؤولیت شانه خالی کند. ترودو، نخست‌وزیر کانادا در آخرین اقدام خود برای فرار به جلو از پاپ فرانسیس خواسته است سفری به کانادا داشته و در این باره از مردم این کشور و بومیان عذرخواهی کند. پاپ که این روزها به علت‌های مختلف همواره در حال عذرخواهی از مردم در سراسر جهان است، حاضر به پذیرفتن تقصیرات نشده و تنها ابراز همدردی کرده و این اتفاق را فاجعه‌ای بزرگ خوانده است. جامعه بومیان کانادا به همین دلیل از کلیسای کاتولیک بشدت انتقاد داشته و معتقدند عذرخواهی رسمی در این باره باید صورت گیرد. 

اگرچه مساله کشتار کودکان بومی در مدارس شبانه‌روزی کاتولیک یا دولتی کانادا پرونده‌ای بسته و متعلق به تاریخ این کشور به نظر می‌رسد اما پرونده‌ای که هم‌اکنون باز است و می‌تواند انگشت اتهامات ضد حقوق بشری را به سمت کشورها در حوزه آمریکای شمالی هدایت کند، مساله جدا کردن کودکان از خانواده‌ها و والدین‌شان در مرزهای آمریکاست؛ جداسازی و سپردن کودکان به خانواده‌های سفیدپوست آمریکایی که این بار نه درباره بومیان آمریکا، بلکه درباره کودکان لاتین‌تبار صورت می‌گیرد. اگر جوامع بین‌المللی و حقوق بشری بتوانند کانادا را وادار به پذیرش مسؤولیت و جبران خسارات به بازماندگان این اتفاقات و جامعه بومیان کانادا کنند، می‌توانند گامی مناسب در جهت احقاق حق کودکان لاتین‌تبار در آمریکا نیز بردارند و ایالات‌متحده را وادار به پاسخگویی به اتهامات ضدحقوق بشری درباره نوع برخورد با مهاجران و لاتین‌تبارها کنند.

* خانم دکتر بهشتی! مایلم گفت‌وگوی خود را از برهه اقامت شهید بهشتی در آلمان و امامت مسجد جامع هامبورگ شروع کنیم. چه شد که شهید بهشتی برای اعزام به آلمان مأمور شدند؟

امام موسی صدر و شهید بهشتی هر ۲ برای اعزام به خارج از کشور و تبلیغ، انتخاب شدند؛ پدرم برای ایجاد وحدت در جامعه مسلمانان اروپا و امام موسی صدر برای ایجاد وحدت در لبنان که دارای مذاهب و ادیان گوناگون بود. هر دو این بزرگواران هم در دوران تصدی این امر به معنای واقعی محور وحدت مسلمانان بودند. 

 

* فعالیت‌های شهید بهشتی در هامبورگ دقیقاً چه بود؟

فعالیت‌های ایشان در هامبورگ وجوه گوناگونی داشت که البته همه آنها بر محور قرآن بود؛ جلسات تفسیر قرآن که برای خانواده‌های ایرانی مقیم هامبورگ داشتند و نکات گوناگون تربیتی، اخلاقی و اجتماعی بویژه در محیط غربی را بیان می‌کردند و به سوالات حضار جواب می‌دادند.  جلساتی با خانواده‌ها و مسلمانان آلمانی و غیرایرانی داشتند که به زبان آلمانی برگزار می‌شد و تسلط ایشان به این زبان در این امر بسیار تاثیرگذار بود.  جلساتی با نوجوانان ایرانی و غیرایرانی داشتند که اکثرا در آلمان به دنیا آمده بودند و فقط به این زبان تکلم می‌کردند اما مقید به دستورات دین اسلام بودند؛ ایشان بحث و گفت‌وگو با آنان را خود هدایت می‌کردند و سعه صدر ایشان در مقابل سوالات تند این نوجوانان بسیار جاذبه داشت، علاوه بر آن تسلط ایشان به احکام اسلامی و استدلال منطقی و قوی ایشان برای ما نوجوانان بسیار هدایت‌گر بود.  جلساتی که با دانشجویان مشغول به تحصیل در آلمان داشتند و شامل انجمن‌های اسلامی دانشجویان بود که خود بنیانگذار آنها بودند. رسیدگی به این تشکیلات اسلامی سبب شده بود که دانشجویان ما در اروپا جایگاه خود را پیدا کنند.  جلساتی که با دانشمندان و عالمان دینی اروپا داشتند به واسطه مطالعات وسیع و عمیقی که از جامعه اروپایی و ادیان و مکاتب گوناگون داشتند بسیار تاثیرگذار بود و همیشه با استدلال قوی پیروز میدان بودند. 

 

* شما هنگام سفر به هامبورگ در چه سنی بودید؟

نیمه‌های کلاس چهارم بودم که مساله رفتن به هامبورگ مطرح شد. پدر معتقد بودند تا پایان سال ما در تهران باشیم و ایشان خودشان زودتر به آنجا عزیمت کردند تا از لحاظ جا و مکان و شرایط اجتماعی آنجا را بسنجند و مقدمات را برای ملحق شدن ما به خودشان فراهم کنند تا من هم بتوانم درسم را آن سال به اتمام برسانم و امتحاناتم را بدهم ولی برادرانم مدرسه نمی‌رفتند. 

 

* خب! طبیعتاً شما به سن تکلیف رسیده بودید و باید حجاب را رعایت می‌کردید. مرحوم شهید بهشتی حساسیت خود را نسبت به این مسأله چگونه ابراز می‌کردند؟ چه روشی را در پی گرفته بودند که شما خدای نکرده در محیط غرب، حجاب را کنار نگذارید؟

ایشان معتقد بودند تک‌تک اعضای خانواده دارای فکر و شعور و قدرت تشخیص هستند و حق انتخاب در شیوه زندگی فردی و اجتماعی دارند. برخورد ایشان با من به عنوان دختر خانواده با محبت و عطوفت و در عین حال همراه با آگاهی دادن در حد کمال بود. به عنوان مثال هیچ‌گاه تحکم به داشتن حجاب و رعایت موازین شرعی نکردند، زیرا معتقد بودند اجبار در دین باعث دوری جوانان از مکتب پویای اسلام می‌شود. همواره معتقد بودند باید با مطالعه، بررسی و تفکر در مسائل گوناگون انتخاب صحیح را به عهده خود جوان گذاشت و اگر این امر همراه با استدلال منطقی نباشد پیروی جوان خانواده از این شئونات سرسری و کوتاه‌مدت خواهد بود. در خارج از کشور نیز هرگز مرا وادار به داشتن حجاب نکردند، بلکه همچون معلمی دلسوز و مهربان و با توجه به مشکلاتی که یک نوجوان در محیط بی‌بند‌ و بار غربی دارد، ساعت‌ها وقت گذاشتند و با صبر و حوصله به سوالات من گوش دادند و به بحث پرداختند. نکته حائز اهمیت اینکه با وجود آنکه خودشان کارشناس مسلم مسائل دینی بودند، و در این راه مطالعات فراوان داشتند، اگر مساله‌ای را نمی‌دانستند آنقدر شجاعت و شهامت داشتند که بسادگی بگویند: «نمی دانم اما می‌روم مطالعه می‌کنم و نتیجه بررسی‌‌هایم را برایت می‌آورم». این شهامت و این صداقت در گفتار و کردار، روش تربیتی ایشان را موجه و پذیرش استدلال‌های ایشان را قانع‌کننده کرده بود. پدری که نه مطالعات چندانی دارد و نه حتی شجاعت و شهامت آن را که بگوید در همه زمینه‌های علمی صددرصد نمی‌توانم نظر بدهم، چنین پدری نمی‌تواند در میان اعضای خانواده موجه، الگو و نمونه باشد.  ایشان با آگاهی دادن، تشویق به خواندن کتاب‌های مرتبط با موضوع حجاب و امکان مقایسه بین ادیان مسیحیت و اسلام، آزادی بیش از حد و در واقع بی‌بندو باری دختران در جامعه غربی و بیان وظایف و مسؤولیت‌های دختران و زنان در اسلام و ارائه الگوهای زن مسلمان، سبب شدند با آگاهی کامل و به‌رغم دشواری‌های بسیار برای یک دختر نوجوان، حفظ حجاب و رعایت دستورات شرعی حتی در جامعه بی‌بند و بار غربی را انتخاب کنم.  ایشان با تاکید خودشان به همراه خانواده بویژه همراه با مادر به شهرهای مختلف می‌رفتند و حضور یک خانم محجبه در آن دورانی که حجاب اصلا مطرح نبود، الگویی برای بقیه بود و این معنا را داشت که در جامعه آلمان هم می‌توان با حجاب بود و در عین حال در فعالیت‌های اجتماعی هم شرکت کرد و الحمدلله همواره مادر نیز همراه و همفکر ایشان بودند. 

 

* چون صحبت از مادر محترم‌تان شد، خواستم این سؤال را بپرسم که خیلی وقت‌ها فعالان سیاسی و اجتماعی از رسیدگی تام و تمام به خانواده و همسر باز‌می‌مانند. با توجه به اینکه شهید بهشتی یکی از پرکارترین چهره‌های سیاسی، اجتماعی و فکری معاصر است، آیا این مشکل برای ایشان هم پیش می‌آمد؟ اگر پاسخ‌تان خیر است، ممنون می‌شوم توضیح دهید که چگونه بین امور اجتماعی و خانوادگی وفاق و یکپارچگی ایجاد می‌کردند؟ 

خیر! تعارضی بین فعالیت‌های ایشان پیش نمی‌آمد. در واقع پدر برای تک‌‌تک اعضای خانواده، چه مادر و چه فرزندان، چه پسر و چه دختر دوستی مهربان و دلسوز محسوب می‌شدند، هرگز به عنوان پدر و «ولی» خانواده که جایگاه بر حق ایشان بود، بر خانواده تحکم نکردند و به جای تهدید و تجویز نکات اخلاقی چه مثبت و چه منفی، از طریق دوستی با فرزندان‌شان و  بحث و گفت‌وگو بر اساس استدلال منطقی و قوی نکات اخلاقی را بازگو می‌کردند و همراه فرزندان‌شان از رویدادهای اجتماعی نتیجه‌گیری می‌کردند. با فرزندان‌شان آنچنان صمیمی بودند و آنچنان برای تک‌تک آنان هر چند در سنین خردسالی بودند اهمیت قائل می‌شدند و شخصیت آنان را دارای تفکر و تعقل می‌دانستند که حتی در تصمیم‌گیری‌های مربوط به آنان مانند انتخاب رشته تحصیلی، رفتن به سفرهای خانوادگی و... از قبل با هر کدام از فرزندان‌شان مشورت می‌کردند و از این طریق به آنها مشاوره می‌دادند تا راه صحیح را از ناصحیح و صواب را از ناصواب بازشناسند و تصمیم درست و عاقلانه‌ای بگیرند.  آنچنان دوست صمیمی بودند و برای فرزندان وقت می‌گذاشتند که با بچه‌ها بازی‌های مختلفی می‌کردند. ساده‌ترین آنها بازی تنیس روی میز بود که وسایل مورد نیازش از جمله میز مخصوص آن را خریده و در زیرزمین خانه قرار داده بودند و در روزهای تعطیل با بچه‌ها مسابقه می‌دادند. اصولا پدر به تفریح و ورزش بسیار اهمیت می‌دادند تا زندگی خانوادگی به روزمرگی دچار نشود و خشک و بی‌روح و بی‌حاصل نباشد. بسیاری از نکات اخلاقی را از جمله ایجاد عدالت بین فرزندان، انصاف، صداقت، درستکاری، دوری از ریاکاری و دروغگویی را حین بازی‌های دسته جمعی به آنان می‌آموختند.  خصلت ایشان همانند یک معلم نمونه و الگو بود و حتی اگر خود دچار اشتباه یا خطا در تصمیم‌گیری‌ها می‌شدند، صادقانه به آن اعتراف می‌کردند، زیرا انسان را جایزالخطا می‌دانستند اما راه جبران خطا را بسته نمی‌دیدند. به فرزندان‌شان نیز آموخته بودند چه در زندگی خانوادگی، چه در زندگی اجتماعی، چه در بازی و تفریح اگر دچار خطا شدند و تصمیم‌گیری نابجایی داشتند، بلافاصله پس از آگاهی، آن را تصحیح کنند و فکر نکنند همه چیز از دست رفته، همه فرصت‌ها گذشته و دیگر جبران خطا امکان‌پذیر نیست، بلکه در همه حال و همه شرایط می‌توان خطا را جبران کرد؛ هر چند در مقام پدر و «ولی» خانواده باشی و هر چند در مقام معلم و آموزگار باشی باید آنقدر شجاعت و شهامت داشته باشی که بگویی خطا کردم و حاضر به جبران خطای گذشته و اصلاح امور باشی.  همانگونه که گفتم پدر به تفریح همراه خانواده، همگام با فرزندان اهمیت می‌دادند و در واقع اعضای خانواده زندگی جدای از هم نداشتند تا همانند این دوران فرزندان خانواده از تفریحات سالم محروم بشوند تا جایی که هر کدام راه خود را انتخاب کنند و خدای ناکرده به بیراهه بروند. ایشان روزهایی را برای گردش، همراه خانواده به بیرون شهر می‌رفتند و به ورزش‌هایی چون کوهنوردی، شنا، والیبال و پیاده‌روی می‌پرداختند. زمانی که در آلمان به سر می‌بردیم آخر هر هفته برای تفریح به پارک شهر، موزه و دیدن بناهای تاریخی می‌رفتیم. اصولا ایشان اهل سفر بودند، چه سفرهای زیارتی و چه سفرهای تفریحی و سیاحتی، چرا که حتی به سفرهای سیاحتی از جنبه مطالعه و آموختن از آثار تاریخی یا روابط اجتماعی دوران‌ها و سرزمین‌ها و اقوام مختلف می‌نگریستند. از این رو همه جا خانواده را به همراه خود می‌بردند و هر یک از این سفرها برای ما درس‌هایی جدید و نکاتی پندآموز داشت. به همراه خانواده تفریح می‌کردند، چرا که سالم‌ترین شیوه بود، حتی آن زمان که در قم به سر می‌بردیم و بسیاری از خانواده‌های روحانی چنین شیوه‌ای را به دور از ضوابط دینی می‌دانستند، ایشان خانواده را به باغ‌های آشنایان در اطراف قم برای تفریح می‌بردند. در تهران نیز با دوستانی که همانند ایشان بودند، همراه خانواده صرفا برای تفریح و استراحت در باغات اطراف شهر دور هم جمع می‌شدیم و در عین حال برنامه‌های مختلف از جمله مسابقات مذهبی و معلومات عمومی یا ورزشی و کوهپیمایی داشتیم.  ایشان به خانواده و فامیل بسیار توجه داشتند و برنامه خاصی برای تجدید دیدار با فامیل بویژه در اعیاد بزرگ و در واقع صله رحم داشتند. با وجود اینکه کمتر به اصفهان می‌رفتیم اما در همان ایام کوتاه به دیدن بزرگ‌ترهای فامیل می‌رفتند و از احوالات آنها با خبر می‌شدند و چنانچه برای‌شان مقدور بود از هیچ کمکی دریغ نمی‌کردند.  پدر همان‌گونه که در عبادت، رفتار اجتماعی و مسائل اخلاقی برای ما الگو بودند، در زمینه نظم امور شخصی و خانوادگی نیز در فامیل سرآمد بودند. رعایت دقیق نظم و انضباط که جزو ذاتی شخصیت ایشان بود سبب شده بود در کارهای شخصی، خانوادگی و اجتماعی بتوانند به امور مختلف رسیدگی کنند و هر کاری را بموقع و در جایگاه خودش انجام دهند. این نظم باعث پیشرفت در زندگی اجتماعی ایشان نیز شده بود و حتی در لباس پوشیدن و آراستگی ظاهری، ایشان نمایانگر و زبانزد عام و خاص بود. 

 

* شهید بهشتی، بعد از انقلاب مورد هجمه شدید برخی جریانات قرار گرفتند. خاطره‌ای از نحوه برخورد ایشان با انتقادها و هتاکی‌ها به خاطر دارید؟

خود ایشان به تهمت‌ها و افتراهایی که به ایشان‌ زده می‌شد، بی‌اعتنا بودند، از این رو وقتی به ایشان معترض می‌شدیم که چرا جواب تهمت‌ها و افتراهای دشمنان و بدخواهان‌تان را نمی‌دهید، در پاسخ می‌گفتند: «دخترم! اینها همه ریشه در حسادت افراد و شخصیت‌های کم ظرفیت دارد. حیف عمر کوتاه ما که به خاطر صرف پاسخگویی به این اراجیف تلف شود. بگذار هر قدر می‌خواهند حرف بزنند و شایعه درست کنند. ما وقت زیادی نداریم و باید به کارهای مهم‌تر و ضروری‌تر برای این مملکت و مردم خوب این سرزمین بپردازیم و تا جایی که مهلت داریم به اسلام و مسلمین خدمت کنیم».

 

* شهید بهشتی از شاگردان زبده حضرت امام بودند و جلسات متعددی با ایشان داشتند. شما خاطراتی از این جلسات و گفت‌وگوهای رد و بدل شده دارید؟

بله! یادم است سفری به عراق برای دیدار با امام خمینی و خانواده ایشان داشتیم. پدرم به طبقه بالای منزل امام که اتاق ایشان بود رفتند و ساعت‌ها به گفت‌وگو پرداختند. در این سفر مادربزرگ و عمه‌ها نیز آمده بودند تا هم به زیارت کربلا بروند و هم تجدید دیدار پدر و خانواده باشد.  عمده بحث پدر با امام پیرامون بحث تشکیل حکومت اسلامی و موضوع ولایت فقیه بود و عملا زمینه‌ساز فعالیت‌های ایشان پس از بازگشت به ایران شدند. شهید بهشتی جمعی از علمای تراز اول را دور هم جمع کرده و گروهی به نام «تحقیق حکومت اسلامی» را تشکیل داده بودند و چون پس از بازگشت به ایران توسط ساواک دستگیر و ممنوع‌المنبر شدند سخت مشغول مطالعه و مباحثه با این گروه تحقیق شدند. نتایج این تحقیقات سبب شد که پس از پیروزی انقلاب بلافاصله به تشکیل ارکان گوناگون حکومتی بپردازند و در مدت کوتاه تا زمان به شهادت رسیدن ایشان ارکان اصلی انقلاب با راهنمایی و هدایت امام عزیز و تلاش شبانه‌روزی علما، اساتید و دوستداران انقلاب پایه‌ریزی شود. در همین مدت کوتاه حزب جمهوری اسلامی را تاسیس کردند، زیرا سخت به فعالیت‌های جمعی و استفاده از خرد جمعی اعتقاد داشتند. مهم‌تر از همه قانون اساسی را به کمک حقوقدانان و علمای تراز اول کشور به تصویب مجلس خبرگان منتخب مردم رساندند. سپس زمینه انتخابات مجلس شورای اسلامی و فعالیت دولت منتخب مردم را فراهم کردند. همین سبب شد که ایشان خار چشم دشمن باشند و هرگونه تهمت ناروایی را با شایعه‌پراکنی‌ها مختلف در جامعه پراکنده کردند اما ایشان استوار و محکم بدون تلف کردن وقت و عمر گرانبها از کنار این شایعات گذشتند و به تغییرات اساسی و پایه‌ریزی ارکان انقلاب پرداختند. یکی از آنها پایه‌گذاری جهاد سازندگی بود که برای آبادانی روستاها و مناطق محروم سرمایه‌گذاری کردند و اقشار جوان و علاقه‌مند را بسیج کرده و به ترمیم ویرانی‌ها پرداختند. نفوذ کلام و برخورد پدرانه و حکیمانه ایشان با قشر جوان سبب مجذوب شدن نسل جوان و حرکت عظیم این نسل در حمایت از آرمان‌های انقلاب شد.  شخصیت پرجاذبه ایشان میان جوانان طلبه و دانشجو عقده‌ها، کینه‌ها و حسادت‌ها را برانگیخت و دشمن که از ایشان به عنوان مغز متفکر و برنامه‌ریز نظام یاد می‌کرد (به نقل از مجله اشپیگل آلمان) برای نابودی ایشان و یاران صدیق و فداکار امام نقشه ترورهای شخصیتی و شخص ایشان را کشید. سازمان منافقین که پس از انحراف فکری و عقیدتی سازمان دیگر از حمایت ایشان برخوردار نبود به دست عامل خود نقشه ترور دسته‌جمعی ایشان و یاران‌شان را کشید و نقشه بمب‌گذاری سالن اجتماعات حزب جمهوری اسلامی را طراحی و به اجرا درآورد که بر اثر آن ایشان و 72 یار باوفا و صدیق ایشان به درجه رفیع شهادت رسیدند.

 

* اگر در انتها سخن خاصی باقی مانده بفرمایید. 

شهید بهشتی در میان نسل جوان ما به عنوان بنیانگذار قوه‌ قضائیه در نظام جمهوری اسلامی شناخته شده‌اند، در حالی که ایشان بیش از آنکه سیاستمدار باشند متفکر دینی و اجتماعی دوران خود بودند و نظرات و تفکرات و اندیشه‌های ایشان هنوز هم ناب و قابل اجرا در کشور است. نسل جدید ما بار دیگر باید شهیدبهشتی را بشناسد و اندیشه‌های ایشان را مورد تحلیل قرار دهد و به کار بندد و این میسر نمی‌شود مگر با خواندن آثار ایشان که به همت بنیاد نشر آثار شهید بهشتی به صورت کتاب و سی‌دی در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته است. هنوز هم بدخواهان ایشان درصددند از انتشار این افکار جلوگیری کنند. امیدواریم در این سال‌ها که گشایشی ایجاد شده است، رسانه‌ها و بویژه صداوسیما با پخش صدای گرم و دلنشین ایشان و ارائه بحث‌های ضبط شده در آرشیو صداوسیما جوانان این مرز و بوم را از نظرات ایشان بهره‌مند گردانند و نگذارند در روزگار ما به دست منافق‌صفتان ظلمی مضاعف در حق ایشان روا داشته شود. والسلام.

***

    عراقچی: به اندازه کافی مذاکره انجام شده، زمان تصمیم‌گیری است     

مذاکره‌کننده ارشد کشورمان در وین با اشاره به مذاکرات با 1+4، گفت: یک سری مسائل باقی مانده که مذاکره درباره آنها به اندازه کافی صورت گرفته و زمان تصمیم‌گیری کشورها فرا رسیده است. 

سیدعباس عراقچی در گفت‌وگو با خانه‌ ملت، با اشاره به نشست روز گذشته خود با اعضای کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی، گفت: فرصت مجددی پیدا شد تا در کمیسیون امنیت ملی حضور پیدا کنم و درباره آخرین وضعیت مذاکرات وین، مباحث مطرح در تهران، نظرات و پیشنهادات با نمایندگان کمیسیون صحبت کنم. مذاکره‌کننده ارشد کشورمان پیرامون نتایج مذاکرات وین، اظهار کرد: تاکنون 6 دور مذاکرات با 1+4 انجام شده است و تقریبا به مراحل پایانی نزدیک شده‌ایم، یک سری مسائل باقی‌مانده که مذاکره درباره آنها به اندازه کافی صورت گرفته است و زمان تصمیم‌گیری کشورها فرا رسیده است. وی تصریح کرد: جمهوری اسلامی ایران قبلا تصمیمات سخت خود را گرفته است؛ زمانی که ایالات متحده آمریکا از برجام خارج شد و ایران تصمیم گرفت در برجام بماند، تصمیم بزرگ و سخت ایران بود که منجر به حفظ برجام تا الان شده است. در حال حاضر نوبت طرف‌های مقابل است و با توجه به مذاکراتی که داشتیم باید تصمیم بگیرند و درباره احیای مجدد برجام به جمع‌بندی برسند تا توافق حاصل شود. مذاکره‌کننده ارشد کشورمان در وین در پایان تاکید کرد: زمان تصمیم‌گیری برای همه طرف‌های برجام است و کشورهای مقابل باید تصمیمات سخت خود را بگیرند.

در اصل در شرایط فعلی بیشترین مساله‌ای که ذهن دولت کانادا را اشغال کرده این است که در دادگاه و دعوای قانونی‌ای که بومیان علیه دولت به راه انداخته‌اند تا دولت به صورت رسمی مسؤولیت خود در قبال صدمات فرهنگی و انسانی‌ای که به بومیان ‌زده است را پذیرفته‌ و پاسخگو باشد، پیروز بیرون بیاید. این دولت به دنبال جبران و رسیدن به عدالت انتقالی نیست. عدالت انتقالی مد نظر در سیستم‌های حقوقی بین‌الملل بیان می‌کند در مواجهه با یک نسل‌کشی یا جنایت عظیم، باید عدالت درباره افراد درگیر در این جنایات اجرایی شود، خسارات بازماندگان به صورت مناسب پرداخت شود و اطمینان حاصل شود این اتفاق دیگر در آینده تکرار نخواهد شد. با این حال نگاهی به عملکرد دولت کانادا نشان می‌دهد نه خبری از عذرخواهی در این کشور وجود دارد، نه جبران خسارات برای بازماندگان این اتفاقات و نه حتی وعده‌ای برای تکرار نشدن این حوادث و اتفاقات در آینده! این موضوع نه‌تنها در کانادا، بلکه در آمریکا نیز که سابقه چنین اقداماتی را دارد و هنوز هم دست به جدا کردن والدین از فرزندان‌شان در مرزهای جنوبی این کشور می‌زند، باید باز شده و درباره آن صحبت شود.

این موضوع باید در تمام کشورهای اروپایی که در سایر کشورهای جهان مستعمره به راه انداخته بودند به موضوعی مهم در گفت‌و‌گو‌ها تبدیل شود و سازمان‌های بین‌المللی باید برای برقراری عدالت در این زمینه از دولت کانادا توضیح خواسته و به جبران خسارات در این زمینه وادارش کنند. دولت کانادا با انداختن تمام تقصیرها و گناهان به پای کلیسای کاتولیک، سعی دارد از این مسؤولیت شانه خالی کند. ترودو، نخست‌وزیر کانادا در آخرین اقدام خود برای فرار به جلو از پاپ فرانسیس خواسته است سفری به کانادا داشته و در این باره از مردم این کشور و بومیان عذرخواهی کند. پاپ که این روزها به علت‌های مختلف همواره در حال عذرخواهی از مردم در سراسر جهان است، حاضر به پذیرفتن تقصیرات نشده و تنها ابراز همدردی کرده و این اتفاق را فاجعه‌ای بزرگ خوانده است. جامعه بومیان کانادا به همین دلیل از کلیسای کاتولیک بشدت انتقاد داشته و معتقدند عذرخواهی رسمی در این باره باید صورت گیرد. 

اگرچه مساله کشتار کودکان بومی در مدارس شبانه‌روزی کاتولیک یا دولتی کانادا پرونده‌ای بسته و متعلق به تاریخ این کشور به نظر می‌رسد اما پرونده‌ای که هم‌اکنون باز است و می‌تواند انگشت اتهامات ضد حقوق بشری را به سمت کشورها در حوزه آمریکای شمالی هدایت کند، مساله جدا کردن کودکان از خانواده‌ها و والدین‌شان در مرزهای آمریکاست؛ جداسازی و سپردن کودکان به خانواده‌های سفیدپوست آمریکایی که این بار نه درباره بومیان آمریکا، بلکه درباره کودکان لاتین‌تبار صورت می‌گیرد. اگر جوامع بین‌المللی و حقوق بشری بتوانند کانادا را وادار به پذیرش مسؤولیت و جبران خسارات به بازماندگان این اتفاقات و جامعه بومیان کانادا کنند، می‌توانند گامی مناسب در جهت احقاق حق کودکان لاتین‌تبار در آمریکا نیز بردارند و ایالات‌متحده را وادار به پاسخگویی به اتهامات ضدحقوق بشری درباره نوع برخورد با مهاجران و لاتین‌تبارها کنند.